Εκκλησία και εξουσία χεράκι χεράκι (σχεδόν όπως πάντα)

Μα πού έχει λουφάξει όλο αυτό το καιρό η εκκλησία ; Τι τρελή συμφωνία έχει κάνει με την εξουσία; Τι τρομερά ανταλλάγματα, για να μη μιλάει η μεν και για να μην την ενοχλεί η δε;
Και κανένας μα κανένας δε βρίσκεται να το επισημάνει;

Για την Ιστορία

Τις ευθύνες, η Ιστορία, θα τις ρίξει κυρίως στον λαό που δεν πους πήρε με τις πέτρες, όπως είχε ζητήσει ο παραιτημένος ή, ο υπό παραίτηση (πρώην) πρωθυπουργός.

Σκοταδισμός

Στον απόλυτο σκοταδισμό όπου ζούμε τα ΜΜΕ είναι γραφεία τύπου της εξουσίας και κατά προέκταση του ΔΝΤ. 

Κουκουέδες

Σήμερα οι κουκουέδες μου ξαναθύμισαν για άλλη μία φορά λόγους για τους οποίους ο κόσμος για τον οποίο αγωνίζονται απέχει έτη φωτός από τον δικό μου.

(20/10/11 δεύτερη ημέρα κινητοποιήσεων. Εκατοντάδες τραυματίες. Ένας νεκρός). 

Γυναίκα

"Έλα σ' εμένα που σε πονώ'' είπε η γυναίκα με τα σταυρωμένα χέρια

"έλα σ' εμένα που ξέρω τι θα πει πόνος,

εγώ σ' έχω γεννήσει.

Γείρε το κεφάλι σου στον ώμο μου

δίχως να μ' αγαπήσεις πιότερο απ' ότι αγαπάει ένα παιδί την μάνα -γιατί αν μ' αγαπήσεις διαφορετικά,

θα γίνουν χειρότερα τα πράγματα για σ' ένα.

Γείρε το κεφάλι σου επάνω μου και φύσα τον αέρα που σε πνίγει

δίχως να περιμένεις κάτι περισσότερο από αυτό που έχω να σου δώσω.

Ποσό βαθιά έχει ριζώσει το όνομα σου και δεν μπορείς να το ξεχάσεις;
Είναι χτυπημένο στο μέτωπό σου κι εσύ το τρίβεις για να σβήσει μα άδικος ο κόπος.

Ο τρόπος σου δεν είναι ο σωστός.
Εγώ θα σου τον μάθω.

Κλάψε αν θέλεις κι εγώ δεν θα ρωτήσω.

Δε θα σκαλίσω την πληγή.

Όρθια και σιωπηλή θα μείνω.

Έλα.
Έλα απλώς να ξαποστάσεις

και μη γυρέψεις κάτι παραπάνω

αφού πιο πάνω από αυτό δε σου λείπει.
Στο λέω εγώ που ξέρω.

Εγώ είμαι εδώ και σε περιμένω

πάντα είμαι εδώ

στο ίδιο το σημείο

έλα.

Από εσένα εξαρτάται.

Και μη φέρεις τίποτε μαζί σου

γιατί τίποτε δεν είναι αναγκαίο.

Απλώς έλα. Και μείνε εδώ που είμαι.

Για πάντα.

Ακίνητος.
Κι άσε την ζωή να περάσει".

Λίγο πριν από το τέλος

Τι να σου πω. Ένα κλικ χρειάζεται πλέον για να σπάσουνε τα δεσμά. Οι αποπληρωμές των δανείων, οι τόκοι των πιστωτικών, τα λεφτά για της επιταγές, οι λογαριασμοί του ηλεκτρικού, οι λογαριασμοί του νερού, των τηλεφώνων...  Για μία αξιοπρέπεια τρέχαμε από πίσω τους. Και τώρα που χάθηκε και αυτή δεν υπάρχει νόημα. Γιαυτό, ένα κλικ απόσταση απέχει η συντέλεια αυτού του κόσμου.

Θεατές της πραγματικότητας

Μα που ζούμε; Τι ζούμε; Ίσως να νομίζουμε πως παρακολουθούμε κάποια ταινία. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο. Ακόμη κι εκείνα του στυλ "μας έχουν ψεκάσει κι έχουμε γίνει φυτά" δεν τα βρίσκω πλέον τραβηγμένα. Μα επιλέγω για την ώρα την εκδοχή της τηλεοπτικής και κινηματογραφικής αποβλάκωσης. Που κατά βάθος δηλαδή θεωρούμε ότι όλα εξελίσσονται σε κάποιο κινηματογραφικό έργο ή σε κάποιο τηλεοπτικό σήριαλ. Και αντιδρούμε ανάλογα. Δεν αντιδρούμε δηλαδή καθόλου. Λυπόμαστε, αγανακτούμε, κλαίμε όπως ακριβώς όταν παρακολουθούμε κάποιο έργο. Σαν να μην μας αφορούν στην πραγματικότητα όλα αυτά. Και κάποιες φορές είμαστε σίγουροι, και κάποιες φορές ελπίζουμε... πως κάπου υπάρχει το κουμπί για να τα σβήσουμε ή πως θα ανάψουν τα φώτα και θα τελειώσουν όλα.

Αφορμή και προορισμός

Απολαμβάνω τη νέα μου φύση. Με κοιτώ και με ξανακοιτώ λες και θα δω κάτι διαφορετικό από αυτό που ήδη ξέρω. Μα ξέρω: Αυτό που θέλω να δω δεν φαίνεται. Κι ότι δεν φαίνεται, καμιά φορά θαρρείς πως δεν υπάρχει. Σαν τον Θεό, σαν την ψυχή. Σαν το σαράκι που με τρώει, που με σπρώχνει να πλανιέμαι σε αυτούς εδώ τους δρόμους.

Στους στοιχιωμένους δρόμους

Επανέρχομαι. Μέσω της εικονικής πραγματικότητας. Κι ελπίζω. Γνωρίζοντας όμως ότι στην πραγματικότητα, οι ελπίδες είναι ξεγελάσματα, για να ησυχάζουν ανεκπλήρωτες επιθυμίες. Παρ' όλα αυτά συντηρούν τις ψευδαισθήσεις. Και χωρίς ψευδαισθήσεις δεν βγαίνει η ζωή.